Tahir Shqima i ra bulevardit cep e m’cep duke numëruar hapat, ku mesatarisht njê hap përfshinte tre-katër pllaka, derisa në fund i dolën 853 hapa e gjysëm. Pasi e pa se nuk kishte ç’të bënte më i tha vetes se kishte nevojë për një kafe. Kujtoi që nuk kishte pirë asnjë që prej ditës së djeshme dhe këtu u bind që duhet të ulet me patjetër diku. Pasi mori këtë vendim (që për habinë e tij iu duk drastik), dhe kur u fut apet në dialog me veten, i tha se duhej të ulej në një kafene të qetë, pa njerëz, nga ku mund të këqyrte njerëzit dhe një pjesë të mirë të bulevardit.

Pasi e i erdh në mend një vend thuajse i përshatshëm për të kullotur mendimet e tij, herë të befta e herë të tjerrura, shkoi dhe u ul mu në tavolinën më afë xhamit. Edhe pse letra që ia zinte disi pamjen e pllakave të gurta të bulevardit shprehte në semiotikën e saj ndalesën e pirjes së duhanit, ai e nxori paketën. E kafshoi me buzë, ndezi çakmakun dhe pasi ndezi me të ciagaren, sa nuk dogji edhe baluket që i morën teposhtë ballit kur gërmoi kokën. -Çfarë do pini zotëri?- e pyeti një vajzë tek të njëzetat. Tahir Shqima e pa si i shashtisur në fytyrën e saj gjithë femër dhe pas disa çastesh i tha: -Veç një kafe. Ajo ktheu shpinën dhe iku drejtë banakut, pa i thënë asgjë për cigaren. Tahirit se ç’ia shkrepi në kokë se edhe kjo vajzë mundej me qenë dashuria e tij, madje, koka, po i nxirrte një konstatim të tillë që ai sapo u dashurua me të. S’qe habi. Fundja, ai kështu dashurohej me të gjitha. Sapo sytë e jeshiltë të Tahir Shqimës shihnin një vajzë, dashuroheshin marrëzisht pas saj, dhe këtë ia bënte “ora amin” edhe koka e tij prej të riu.

Vajza u kthye me kafenë në tabaka dhe ia la mbi tavolinë, duke e përmbyllur misionin e saj me një “të bëftë mirë”. Ai nuk i tha asgjë, vetëmse e pa në fytyrë, dhe mandej e skanoi kokë e këmbë. Cigaren e shkundi në mbajtësen e filxhanit dhe pasi trazoi sheqerin që hodhi në të, rrufiti kafenë e zezë si lëng thëngilli. Tek po soste shikimin e tij në bulevard i zunë sytë njërën prej të dashurave të tij, mandej një tjetër, e një tjetër, një tjetër e kështu me rend.

I shikonte Tahir Shqima se si i kalonin para syve, brune e bjonde, syzeza e sykafta, dhe zemra sa nuk i çahej. Në ndërkohë që sytë nuk i ngopeshin duke parë matanë doppioxhamit të kafenesë, ia behu një shi i rrëmbyeshëm sa për pak mimuta bulevardi u boshatis. Kafeneja ku ai qëndronte i vetëm me banakieren dhe kamarieren erdh e u mbush dingas me njerëz. Pasi nuk pat se ç’të shihte më, dhe që dashuritë iu zhdukën aty për aty, u kthye apet me këmbë në tokë.

Kujtoi që kishte një muaj që e kishin heq nga puna dhe akoma nuk e kishte kuptuar arsyen pse. U zhyt apet si pa dashje në debat me veten dhe pasi mendoi një copë herë i qetë, rrufit edhe një gëllënjkë të fundme kafeje dhe konstatoi në mendje: “Në këtë vend nuk mund të kesh kurrë një punë dhe dy të dashura”. Ndërsa tek çohej duke lënë 70 lekët mbi tavilinë, tha disi me zë: -Vend i mallkuar.#

Nga Alban TUFA